Чаро ман аксар вақт ба ҷои лайкро гум мекунам? Вақте ки шумо дар бораи савдо гап мезанед, сабабҳои зиёд вуҷуд доранд, ки чаро шартнома ё як қатор шартномаҳо метавонанд хато кунанд ва ба савдогар зарар расонанд. Омилҳои функсионалӣ ба дохилӣ ва беруна тақсим мешаванд. Мундариҷа метавонад тафаккури савдогар, дониши бадастовардаи онҳо, таҷриба ва усулҳои онҳоро дар бар гирад. Омилҳои беруна, ки тоҷирон назорат карда наметавонанд: шароити бозор, меъёри талабот ва пешниҳод, ҳисобҳои умумӣ. Дар мақолаи имрӯза мо ҳама сабабҳои вайроншавиро дида мебароем.
Сабабҳои дохилӣ
Мундариҷаи ашёро фурӯшандагон метавонанд эҷод ва такмил диҳанд. Инҳо комилан аз тоҷир ва нақши савдогар дар рафъи таъсири онҳо дар стратегияи савдои онҳо вобастаанд.
Ҳолати эмотсионалӣ. Тафаккури соҳибкор хеле муҳим аст. Дар байни чизҳои дигар, вазъияте, ки шахс дар он тиҷоратро пеш мебарад, метавонад ба оқибатҳои фалокатовар оварда расонад. Агар соҳибкор эҳсоси изтироб ё хашмгин шавад, ин ба онҳо интихоби онҳоро нишон медиҳад. Вале маро хато нафахмед: хиссиёти нек хам кумак намекунад. Ҳаяҷон, ҳаяҷон ва интизориҳои ошуфташуда метавонанд хеле харобиовар бошанд.
Ҳеҷ фаҳмиш нест. Баъзе тоҷирон, ки кӯшиш мекунанд, ки аз омӯзиш гурезанд, одатан роботҳо мебошанд, дигарон аз кӯмаки «менеҷерони савдо», аксар вақт қаллобон истифода мебаранд. Баъзеҳо ба бахт такя мекунанд ва баъзан бидуни омодагӣ тиҷорат мекунанд. Бояд гуфт, ки идеяи савдо ҳамчун бозӣ бояд бо зиён анҷом ёбад. Мунтазири кумаки дигарон пок аст. Соҳибкор бояд кореро омӯзад ва ба худ эътимод дошта бошад. Пеш аз анҷом додани тиҷорат, шояд фикри хубе бошад, ки беҳтарин ва бадтарин вақтҳоро барои кушодани дороиҳои хуб ё бад таҳқиқ кунед. Интихоби мувофиқ метавонад ба ақл асос ёбад, на тақдир.
Идоракунии хавф вуҷуд надорад. Яке аз сабабҳои асосии бадбахтиҳо зарурати ташкили идоракунии тасодуфӣ мебошад. Тоҷирон пеш аз бастани тиҷорати худ умқи талафотро мебинанд, истифодаи ноустувориро сарфи назар мекунанд ва тавозуни умумии "маълумоти мушаххас" -ро зери хатар мегузоранд.
Интизориҳои баланд. Бисёре аз тоҷирон боварӣ доранд, ки онҳо пули зиёд ба даст меоранд. Хамин тавр, онхо ба магоза мешитобанд ва онро бе кайд нигох медоранд. Бо вуҷуди ин, мубодилаи афкор омили муҳим нест, балки мусбат аст. Хоҳиши нолозим танҳо мушкилотро ба вуҷуд меорад, аз ин рӯ беҳтар аст, ки фурӯтан бошед ва ба омӯзиш ва амалия идома диҳед.
Дар берун
Ҳама чиз дар тиҷорат аз тоҷир мустақил аст. Яке метавонад стратегияи муайяне дошта бошад, ки хуб кор мекунад ва ҳамеша вақт ба вақт талафот эҷод мекунад.
• Бозорро одамон пеш мебаранд. Оё ин маънои онро дорад, ки сарват ҳоло ҳам меафзояд? Ин маънои онро дорад, ки шумораи бештари одамон харидорӣ мекунанд. Мизоҷони бештар маънои онро доранд, ки нархҳои баландтар ва дороиҳо метавонанд зудтар афзоиш ёбанд. Аммо вақт зиёд аст, бисёриҳо мехоҳанд бо нархи баландтар бихаранд ва шояд гумон кунанд, ки аллакай гирифтаанд, ба умеди поин рафтани нарх. Онҳо метавонанд фурӯшанд. Хар кадар бештар одамон фурушанд, нархи замин хамон кадар арзон ва нархаш паст мешавад.
Ин як изҳороти хеле умумӣ аст, аммо он нишон медиҳад, ки тафаккури ҷамъиятӣ ба бозор чӣ гуна таъсир мерасонад ва ин намуна аз муштариёни тиҷоратӣ вобаста нест. Аз байни мардум фарқ кардан душвор аст ва ба андешаҳои дигарон таъсир нарасонад, аммо бозоршиносон бояд баҳодиҳии бозорро ёд гиранд ва худашон фикр кунанд.
Хулоса
Барои шикастани рекорди гумшуда, савдогар бояд омода бошад, ки зуд ва боэътимод амал кунад. Донистани бозор ва омӯзиши дороиҳое, ки онҳо тиҷорат мекунанд, муҳим аст. Нақшаи идоракунии хавфҳо бояд ба таври дуруст ва рӯҳонӣ нигоҳ дошта шавад. Барқароршавӣ аз зарар метавонад душвор бошад, аммо бадбахтӣ як қисми ногузири мубодилаи пӯшида аст. Чӣ тавр шумо бо он мубориза мебаред ва барои ҳалли он чӣ кор мекунед, муҳим аст.
